Ik smolt toen ik Grease voor de eerste keer zag. Oplichtende blauwe ogen van John, coole moves, zwarte kammen in de achterzak van jeans en de legendarische metamorphoses van Sandy en Danny, wie kon ze eigenlijk niet weerstaan.
Van het weekend bekeek ik hem nog eens. Dezelfde romantiek overviel mij. Een magnifieke soundtrack van de hand van Barry Gib, las ik in de aftiteling.
Maar er was meer. De mogelijkheid dat het schoolleven net zo leuk kunnen zijn als in de film, hing even in de lucht in 1978.
Een ‘higschool’ waarbij je door de intercom een xylofoon hoorde klinken, danswedstrijden werden georganiseerd en leraren meehielpen om een auto op te pimpen..
De wervelende danspasjes en een community waarin iedereen zijn eigen terrein op verovert. Rezzi de bitch (met de beste liedjes werd wel gezegd) het kakmeisje Sandy en de niet zo slimme Marty die op oudere mannen valt, ze mochten er allemaal zijn.
Mijn middelbare schooltijd in de jaren 90 stond in schril contrast tegen de utopie die we zien in Grease. Als we met vriendinnen herinneringen ophalen uit die periode, levert dit meestal een melancholische blik op en de woorden, ‘wat voelde ik mij toen eenzaam’, of wat deed ik mij anders voor dan wie ik was’ duikelen over elkaar heen.
School en dan spreek ik nu over NL en dan nog meer ingezoomd, het montessori lyceum in Mokum, was gewoon niet zo fun als ze ons in de film willen doen geloven. Misschien dat er leraren waren die wel eens wat frunnikten aan mooie knappe jonge meisjes. En waren er tosti’s in plaats van sorbets met kersen. Maar daar hield de gelijkenis eigenlijk al weer op.
De meeste volwassenen zijn het over eens: je kon in je jonge jaren niet wachten totdat je volwassen was. Vrij. Uit het juk van alles en iedereen.
Misschien hoort het erbij. Zo’n ongelukkige schoolperiode, waarbij je geen flauw idee hebt wat je er eigenlijk komt doen. Op school. In de wereld. Te samen met een wankel zelfvertrouwen. Dat hoeft alleen maar te groeien toch? Net zoals jij. Zodat je dan op je 18e gerijpt, je missie hebt voltooid. Een papiertje in je jeans pocket.
Je mocht al blij zijn als je er enigszins ongeschonden uit was gekomen. Zonder hardnekkige overtuigingen waar je je hele leven lang voor moest knokken om die weer uit je systeem te knikkeren.
Zou het ook anders kunnen? Stel dat kids met wat meer ‘bewapening’ op het schoolplein staan. Zelfbewust in de goede zin.. Relaxer over wie zij zijn. Wat je mag zijn. Gewoon jij. Daar blij en gelukkig mee zijn.
Ik neurie mee met de grease soundtrack. En daar is ie, de titel voor mijn nieuwste online cursus 11+ . Be Who We Are. Gemaakt in de zomervakantie. Bestemd voor alle scholieren die straks weer moeten. Buikpijn hebben. Onzeker en faalangstig zijn. Wapen ze met kennis.
Kennis over zaken die we nooit geleerd hebben op school. De verbinding tussen hart en hoofd. Zelfliefde voelen. Jezelf, vertrouwen.
Investeer in de kids.
So We Can Be Who We Are.
